حسین حقگو کارشناس اقتصادی در گفتگو با خبرنگار ایراسین به مناسبت ایام دهه فجر درباره وضعیت صنعت قبل از انقلاب گفت: نگاه به صنعت قبل از انقلاب اینگونه بود که این صنایع یک سری نیاز های محدودی را رفع کنند و عمدتاً یک نگاه داخلی و منطقه ای در صنایع دنبال می شد. البته برخی از این صنایع در ادامه مسیر توانستند رشد کنند و به بازارهای صادراتی و فرامنطقه ای راه پیدا کنند. صنایعی که عمدتا صنایع مصرفی مثل صنعت نساجی و پوشاک بودند و همین موضوع باعث شد اولین قطب های صنعتی در کشور شکل بگیرد و پایه و اساس صنعتی شدن ایران در برنامه سوم و چهارم توسعه گذاشته شد. قطب هایی که در تبریز، قزوین در زمینه ساخت ماشین آلات شکل گرفت و در اوخر دهه چهل هم با ساخت ذوب آهن، قطب صنعتی فولاد در اصفهان پایه گذاری شد.  

این کارشناس مسائل اقتصادی در اضافه کرد: مجموع برآیندهای تولید صنعتی و اقتصاد مولد در این دوره قابل قبول بود و ما شاهد رشده صنعتی 15 تا 16 درصدی بودیم. رشدی که حتی از ژاپن هم بالاتر بود و به نوعی بعضی ها ایران را شبیه چین فعلی می دیدند اما همچنان نگاه به صنایع یک نگاه داخلی بود و امکان صادراتی و جهانی شدن محصولات صنعتی وجود نداشت.

حقگو به رویکرد صنعتی بعد از انقلاب پرداخت و گفت: بعد از انقلاب توجه به این موضوع معطوف شد که صنایع مادر باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد و با توجه به آن تفکر اقتصادی که بعد از انقلاب در کشور رایج شد؛ گرایش به سمت و سویی رفت که برای بی نیازی از خارج از کشور، کالاهای اساسی مورد نیاز در داخل تولید شود و کل اقتصاد کشور در خدمت ایجاد صنایع مادر قرار گرفت که مهمترین آن ها هم صنایع سنگین و صنعت فولاد بود.

وی ادامه داد: در چهارچوب این نگاه بود که صنعت فولاد سهم بیشتری در تولید و اقتصاد صنعتی پیدا کرد و فولاد مبارکه فرزند این تفکر بود. هرچند طرح و نقشه آن  قبل از انقلاب وجود داشت ولی این تغییر تفکر و اینکه ما باید در صنایع پایه ای و مادر بی نیاز شویم رویکرد اصلی در ایجاد این مجتمع صنعتی بود. لذا فولاد مبارکه شاید تنها نمونه صنعتی  بعد از انقلاب است که فرزند تفکر انقلابی است و بدون شک امروز بزرگترین واحد صنعتی کشور است که هم در راستای رفع نیازهای داخل توانمند بوده و هم در زمینه ارزآوری و صادرات موفق عمل کرده است.

حقگو در خاتمه افزود: اینکه ایران می تواند به بازارهای جهانی راه پیدا کند از طریق فولاد مبارکه عملیاتی شد و فولاد مبارکه توانست نشان بدهد که صنعت ایران می تواند در ابعاد جهانی حضور داشته باشد و محصولات خودش را ارائه کند. البته قاعدتا مثل هر مجموعه ای شاید ایراداتی هم به آن وارد بوده لذا هرچه این ابرکمپانی کشور بتواند بهره وری خود را بیشتر کند، اتکای خودش را به منابع انرژی کاهش دهد و بتواند زنجیره تولید را کامل تر  کند به آن هدف اساسی که در ذهن افراد در اوایل انقلاب بود نزدیک تر می شود؛ اینکه صنعت ایران در سطح جهان حرفی برای گفتن داشته باشد.