سعید صمدی در گفت وگو با ایراسین با بیان این مطلب در ادامه افزود: حال این سرمایه خارجی از شرق یا غرب به ایران وارد شود، باید شکل متوازنی داشته باشد. البته کشور چین طی چند سال گذشته نشان داده است که در سرمایه گذاری در مناطق مختلف بسیار فعال بوده و می‌توان روی سرمایه چین حساب کرد. همچنین به ویژه این کشور در حوزه معدن و صنایع معدنی حرف برای گفتن دارد و صاحب تکنولوژی و دانش فنی است. البته قبل از امضای توافق نامه ایران و چین نیز می بینیم که در ۲۰ سال اخیر بالای ۷۰ تا ۷۵ درصد دانش فنی و تکنولوژی که وارد حوزه معدن و صنایع معدنی ایران شده عمدتا وابسته به چین بوده است که می‌توان به کارخانجات فراوری مواد معدنی اشاره کرد.

به گفته وی، با توجه به تمام ویژگی های مثبتی که در سرمایه گذاری چین برای ایران وجود دارد، بهتر است در بخش سرمایه گذاری خارجی توازن نیز رعایت شود، زیرا نمی‌توان در اصطلاح تمام تخم مرغها را در یک سبد چید. چراکه کشورهای هوشمند سعی می‌کنند با کشورهای متعدد و مختلف وارد همکاری و مشارکت شوند که اگر با یک کشوری دچار بحران و مساله شدند به راحتی روی یک منطقه دیگر تمرکز کنند، بنابراین اگر تمام مبادلات با یک کشور باشد هیچ منطقی در آن وجود نخواهد داشت و راه را برای مشکلات بعدی فراهم می‌کند.

رئیس کمیسیون معدن خانه اقتصاد ایران ادامه داد: برای مثال اگر قرار است ۵۰۰ میلیارد دلار سرمایه خارجی به ایران آورده شود، می‌توان از طریق چند کشور آن را انجام داد. اعتقاد بنده بر این است که اگر تنها به سراغ چین برای سرمایه گذاری برویم در بلند مدت ممکن است دچار بحران و مشکل شویم.

صمدی ادامه داد: مورد دیگر اینکه بیشتر یک توافقنامه کلی بوده و سند نیست. زیرا سند برای طرفین الزام ایجاد می‌کند که باید بر اساس آن الزام، تعهدات انجام شود؛ اما این توافقنامه به صورت کلی است و سند نیست که ملزم به اجرای آن باشند. بنابراین اگر قرار است که نتایج این همکاری را ببینیم باید منتظر ماند و دید که در قراردادهای اجرایی چه اتفاقی می افتد.

وی افزود: به نظر نمی رسد که چین با این شکل از تفاهم نامه با ایران وارد همکاری شود. زیرا با توجه به رقابت‌های منطقه ای که دارد، در ابتدا سعی می‌کند تمام منافع شرکای منطقه ای را در نظر بگیرد و سپس وارد معامله شود.

به گفته رئیس کمیسیون معدن خانه اقتصاد ایران، چین یک کشور ایدوئولوژیک نیست و تمام منافع خود را در نظر می‌گیرد، بنابراین اگر زمانی تصمیم بگیرند به صورت رسمی وارد فعالیت و همکاری با ایران شود چندین شرط خواهد داشت به این صورت که در ابتدا ایران باید برخی از رفتارهای خود را در منطقه اصلاح کند در غیر این صورت کوچکترین سرمایه گذاری در کشورمان انجام نخواهد داد، چراکه سرمایه‌گذاری های به نسبت سنگین‌تری در منطقه با کشورهایی همچون امارات، عربستان و ... انجام داده است، همچنین چین با امریکا نیز قرارداد تجاری سالانه ۸۰۰ میلیارد دلاری دارد، بنابراین در قرارداد خود با ایران ممکن است منافع مشترک با امریکا داشته باشد که خود روی روند سرمایه گذاری این کشور در ایران تاثیرگذار خواهد بود.