به گزارش خبرنگار ایراسین، بازی فوتبال رقابتی در هر سطحی می‌تواند بسیار سخت باشد، به خصوص اگر ساعت‌ها طول بکشد. امروزه یک مسابقه معمولی فوتبال حرفه‌ای ۹۰ دقیقه طول می‌کشد و در برخی موارد مانند مسابقات حذفی، یک بازی می‌تواند ۱۲۰ دقیقه ادامه یابد، اما نه بیشتر از این.

حتی با وجود پیشرفت‌های باورنکردنی در علم ورزش، انجام یک مسابقه با دو وقت ۱۵ دقیقه‌ای اضافی پس از سپری شدن ۹۰ دقیقه، ضرر قابل توجهی بر فوتبالیست‌های حرفه‌ای وارد می‌کند. مسائلی مانند خستگی و گرفتگی عضلانی در بسیاری از بازیکنان در چنین سناریوهایی رایج است، بنابراین سخت است باور کنیم که زمانی بازی‌ها به طور معمول بیشتر از این مدت طول می‌کشیدند.

طولانی‌ترین مسابقه فوتبال ثبت شده در تاریخ، مسابقه بین باشگاه‌های انگلیسی استوکپورت کانتی و دانکستر روورز در اجلی پارک در ۳۰ مارس ۱۹۴۶ بود. مدت زمان این مسابقه سه ساعت و ۲۳ دقیقه طول کشید و این رکورد جهانی بیش از نیم قرن است که پابرجاست.

این بازی مربوط به جام دسته سه شمال بود، و پس از ۹۰ دقیقه نتیجه ۲-۲ مساوی شد، بازی به وقت اضافه رفت اما ۳۰ دقیقه اضافی کافی نبود و دو تیم در آن بازه زمانی نتوانستند گلزنی کنند. قبل از اینکه ضربات پنالتی به قوانین اضافه شود، از روش‌هایی مانند پرتاب سکه برای تعیین برنده بازی بعد از بن‌بست ۱۲۰ دقیقه‌ای استفاده می‌شد. اما در این مسابقه دو تیم باید آنقدر بازی می‌کردند تا خلاصه یکی از آنها گل بزند و برنده مشخص شود. قانون «بازی برای پیروزی» در فوتبال انگلیس در دوران جنگ دهه ۱۹۴۰ رایج بود و نوعی «گل طلایی» به حساب می‌آمد.

استوکپورت تصور می‌کرد که در دقیقه ۱۷۳ گل پیروزی را زده اما شادی آنها مدت زیادی طول نکشید چراکه داور گل را مردود اعلام کرد. دو تیم شجاعانه به بازی ادامه دادند تا اینکه آفتاب غروب کرد و زمین بسیار تاریک شد. قراردادن نورافکن در زمین در آن زمان‌ها رایج نبود. هر چند این پایان کار نبود. دانکستر با پرتاب سکه حق میزبانی بازی دوم را به دست آورد و آنها در آن بازی قاطعانه با نتیجه ۴-۰ پیروز شدند.

چنین مسابقات طولانی در آن دوره نسبتاً رایج بود و نمونه قابل توجه دیگری در مسابقه جام جنگ بین کاردیف سیتی و بریستول سیتی رخ داد که سه ساعت و ۲۰ دقیقه به طول انجامید. در بسیاری از موارد، تماشاگران می‌توانستند برای صرف شام مسابقه را ترک کنند و قبل از پایان بازی به ورزشگاه برگردند.

مدت زیادی از بازی ۱۹۴۶ بین استوکپورت و دانکستر نگذشته بود (چند ماه) که قانون «بازی برای پیروزی» لغو شد. در دهه ۱۹۷۰، ضربات پنالتی تعیین‌کننده برنده بازی‌ها شد.