علیرضا حائری در گفتگو با خبرنگار ایراسین در این زمینه گفت: برنامه‌ریزی برای صادرات مازاد تولید پارچه جین البته به معنی فروش پارچه نیست و باید با تولید پوشاک جین ارزش افزوده واقعی را به‌نام خودمان ثبت کنیم.

وی در ادامه افزود: پوشاک در واقع لکوموتیو صنعت نساجی است و اگر تصمیم داریم در این زمینه جایگاه واقعی را به نام خودمان ثبت کنیم برند پوشاک ایران باید به بازارهای هدف معرفی شود نه اینکه صرفا به دنبال صادرات پارچه باشیم.

عضو جامعه متخصصان نساجی ایران درباره توان تولیدی فعلی پارچه جین در ایران اظهار کرد: ظرفیت اسمی تولید پارچه جین ایران در شرایط فعلی نزدیک به ۶۰ میلیون مترمربع است که آنچه واقعا تولید می‌شود ۴۰ میلیون متر در ۱۳ واحد تولیدی است.

وی سرانه مصرف پارچه جین ایران را ۸۳ سانتی‌متر اعلام کرد و گفت با درنظر گرفتن این حجم از تقاضا در بازار برآورد شده نزدیک به ۶۵ میلیون متر مربع می‌رسد. به این ترتیب نزدیک به ۱۵ میلیون متر مربع فعلا کمبود داریم و با واردات کمبود بازار تامین می‌شود.

حائری درباره تامین کمبود پارچه جین در کشور نیز به ایراسین گفت: برنامه‌ای که تدوین شده است تا سال ۱۴۰۱ پنج واحد تولیدی جدید به بهره‌برداری می‌رسد و میزان تولید پارچه جین به ۹۰ هزار تن می‌رسد  و به این ترتیب نزدیک به ۱۳ میلیون متر مربع مازاد تولید خواهیم داشت.

وی تصریح کرد: این مازاد اگرچه باید به صورت صادرات از بازار جم‌آوری شود اما فراموش نکنیم که صادرات پارچه ارزش افزوده بالایی برای اقتصاد کشور ندارد و باید از امروز برای صادرات پوشاک به عنوان موتورمحرک صنعت پوشاک برنامه‌ریزی کنیم.

این کارشناس صنعت نساجی معتقد است ارزش افزوده واقعی در تولید پوشاک با استفاده از پارچه‌های تولید کشور است نه اینکه پارچه تولید کنیم و آن را به خارج از مرزها بفرستیم تا کارگران یکی از کشورهای همسایه آن را به پوشاک تبدیل کنند و با سود بالا دوباره به اسم پوشاک خارجی به ایران صادر کنند.