پایگاه خبری تحلیلی ایراسین- طاهره کریمی، پرستار بیمارستان شریعتی اصفهان: ما یک خلوص واقعی در تربیتمان نهفته است که برای هرچیزی انگار ارزش خواندن و داشتن قائل نمی‌شویم مگر آن که از خودمان کم کرده و به یک عنصر دیگر اضافه کرده باشیم. این که می‌گویم عنصر دیگر یعنی فراتر از انسان. ما در هر آستانه‌ای بخشی از خودمان را می‌گذاریم و دیگران برمی‌دارند اکنون که دارم این نکته را برای خود می نویسم یک تجربه ۱۶ ساله به من می‌گوید: نحیف‌ترین، جان فشان‌ترین، بی‌خواب‌ترین وبی‌خودمان‌ترین آدم‌های عصرمان شدیم.

در هر لحظه به دنبال یک آستان هستیم تا دیگران از آستانه دردشان نگذرند. روز و شب به عشق کم کردن درد بیماران، کاری کنی تا بیماری را در حد توانش تحمل کند. مرهم درد بیماران باشی و خم به ابرو نیاوری. گاهی دلت صد تکه می‌شود وقتی کودک بیماری را بر تخت بیمارستان می‌بینی اما گرمای دستان و مهربانی توست که او را آرام می‌کند. پرستار، فرشته‌ رحمت بیمار است؛ چرا که هم با جسم و هم با روح بیمار سر و کار دارد.

زمانیکه درد از حد توان بالاتر می‌رود با امید و انگیزه به بهبود و درمان برایش از بیماران صعب العلاجی می‌گویی که درمان شدند و به زندگی ادامه دادند. آری ایمان و امید معجره می‌کند.

چه شب‌هایی که باوجود خستگی، فرسوده می‌شوی اما صدای یک بیمار که به تو نیاز دارد باعث می‌شود که حس مادری را پیدا کنی که فرزندش به او نیاز پیدا کرده و فارغ از هرگونه خستگی به سمت او می‌روی.

در دوران جان فرسای اپیدمی کرونا فداکارترین قشر جامعه پرستاران بودند که همچون فرشتگان نجات تا پای مرگ برای بهبود حال بیماران، عاشقانه تلاش کردند و صحنه‌های دیگری از ایثار و فداکاری برای پرستاران عزیز کشور ما ایجاد شد.

در دوران کرونا سختی کار دوچندان می‌شد نفس کشیدن برایت سخت بود، دیدن غم و ناراحتی بیماران دشوارتر می‌نمود، چون ماسک بر صورت داشتی مجبور بودی با چشان خسته‌ات به بیمار لبخند بزنی و با چشمانت به او امید دهی و جلوی اشک جمع شده در دیدگانت را بگیری. دوری چند هفته‌ای از خانواده و پوشش لباس‌های سنگین در محل کار همه و همه دشوار بود اما از پا ننشستی و به جنگ با دشمن (ویروس کرونا) ادامه دادی.

به یاد هزاران بیمار می‌توان قله‌های روایت زندگی‌ها و نسل‌های متفاوت را فتح کرد تا برگی بر دفتر خاطرات باقی بماند.

روز پرستار از قصه‌های بی‌تکرار روایت سلامت و سعادت مبارک.