به گزارش خبرنگار ایراسین، جورج فورمن روز جمعه در ۷۶ سالگی درگذشت اما نام او در تاریخ بوکس همواره جاودانه خواهد ماند.
در میان افتخارات او، مبارزه‌اش با محمد علی در «غرش در جنگل» همچنان به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین رویدادهای ورزشی قرن بیستم در یادها باقی خواهد ماند. اکنون هر دو مبارز اصلی این نبرد تاریخی از میان ما رفته‌اند.
کالین هارت، خبرنگار نشریه سان، از معدود افرادی است که این رویداد را از نزدیک گزارش کرده بود. او تنها خبرنگار بریتانیایی زنده‌ای است که آن شب تاریخی در کنار رینگ حضور داشت و پنجاه سال بعد (سال گذشته)، داستانی فراموش‌نشدنی از آن شب روایت کرد. هارت در مقاله‌ای که سال گذشته منتشر شد نوشت:
امروز پنجاهمین سالگرد مبارزه‌ای است که در آن محمد علی با ناک‌اوت کردن جورج فورمن، جاودانه شد و بار دیگر قهرمانی سنگین‌وزن جهان را به دست آورد. آن نبرد حیرت‌انگیز که در سپیده‌دم آفریقا، در کینشاسا، زئیر برگزار شد، همچنان به‌عنوان بزرگ‌ترین رویداد ورزشی قرن بیستم شناخته می‌شود. با وجود گذشت نیم‌قرن، اگر از آنگولا تا زنگبار نام «غرش در جنگل» را ببرید، اکثر مردم فوراً خواهند دانست درباره چه رویدادی صحبت می‌کنید.
سرمایه‌گذار این مبارزه رئیس‌جمهور زئیر، موبوتو سسه سکو بود. هدف او این بود که این رویداد جهانی، گردشگران را به کشورش جذب کند و محمد علی و فورمن را به ریشه‌های آفریقایی‌شان بازگرداند. موبوتو یکی از بی‌رحم‌ترین دیکتاتورهای تاریخ آفریقا بود. هر شب وقتی تلویزیون روشن می‌شد، سه ساعت اول فقط به سخنرانی‌های او اختصاص داشت. مردم زئیر از او وحشت داشتند و حق هم داشتند. او نخست‌وزیر و سه وزیر کابینه‌اش را در مقابل ۵۰ هزار نفر اعدام کرده بود. در بازدید از ورزشگاه ۲۰ می، محل برگزاری مبارزه، دیواری را دیدیم که پر از سوراخ‌های گلوله بود. وقتی از وزیر تبلیغات زئیر درباره آن پرسیدیم، او با خونسردی و بی‌تفاوتی پاسخ داد که اینجا محل اعدام مخالفان و کودتاچیان به دستور موبوتو بوده است.
از لحظه ورود به زئیر، محمد علی تبدیل به اسطوره‌ای زنده شد. هزاران مرد، زن و کودک، ساعت‌ها کنار جاده‌ها منتظر می‌ماندند تا تنها برای لحظه‌ای او را ببینند. اما فورمن، برعکس، چهره‌ای عبوس و تندخو داشت. در ۲۵ سالگی از ۴۰ مبارزه حرفه‌ای‌اش، ۳۷ بار حریفانش را ناک‌اوت کرده بود. مشت‌هایش مانند دو گوی ویرانگر بودند و حتی در مقایسه با سانی لیستون، ترسناک‌تر به نظر می‌رسید. اما محمد علی ۳۲ ساله دیگر آن جنگجوی جوان و چابک سابق نبود. بسیاری از کارشناسان معتقد بودند که فورمن او را به بیمارستان خواهد فرستاد؛ یا حتی بدتر از آن. اما وقتی شب مبارزه فرا رسید، محمد علی بار دیگر همه را حیرت‌زده کرد.
در حالی که ۶۰ هزار نفر فریاد «علی، بکشش!» سر داده بودند، علی اجازه داد فورمن خودش را خسته کند. فورمن بی‌وقفه ضربه می‌زد، اما علی مشت‌های او را روی بدنش جذب کرد. او با مهارت، فورمن را به دام انداخت و در راند هشتم، با ترکیبی از پنج ضربه، او را روی زمین انداخت. داور شمارش را آغاز کرد و فورمن نتوانست بلند شود. محمد علی دوباره قهرمان جهان شد!
همه خبرنگاران بریتانیایی، بدون استثنا، پیروزی فورمن را پیش‌بینی کرده بودند به‌جز من. من حس کرده بودم که فورمن استقامت لازم را ندارد، بنابراین در نشریه سان پیش‌بینی کردم که علی در راند نهم پیروز خواهد شد. وقتی فورمن شکست خورد، نتوانستم جلوی هیجانم را بگیرم و مشت‌هایم را در هوا کوبیدم. اما کمی بعد، پیامی از سردبیرم، فرانک نیکلین دریافت کردم: «چرا یک راند اشتباه گفتی؟!
یک شکست فراموش‌نشدنی برای فورمن
بعدها، جورج فورمن درباره آن شب گفت: «احساس تهی بودن می‌کردم. نه‌تنها عنوان قهرمانی را از دست دادم، بلکه چیزی را که به من هویت می‌داد، گم کردم.»
با گذشت پنجاه سال، «غرش در جنگل» همچنان یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین و پرحاشیه‌ترین مبارزات تاریخ بوکس باقی مانده است. و شاید در صدمین سالگرد این رویداد، مردم همچنان با همان اشتیاق درباره آن صحبت کنند.
ارسال نظر