حسین حقگو در گفتگو با خبرنگار ایراسین درباره وابستگی صنایع کشور به منابع طبیعی گفت: ما برخلاف سند چشم انداز 1404 که باید طبق آن صنعت ما هر روز بیشتر به فناوری متکی شود،در این سال ها به منابع خام و منابع طبیعی متکی شده ایم. زیرا نظام اقتصادی، سیاست ارزی و سیاست خارجی ما طوری چیده شده است که برای کسی صرف نمی کند به سمت تولید یک کالای رقابتی برود.

 این کارشناس اقتصادی به نقش سیاست خارجی در صنعت پرداخت و افزود: کشوری که سیاست خارجی آن نمی تواند پیوند برقرار کند؛ قطعا تولید صنعتی آن هم معطوف به داخل است و طبق آخرین گزارش ها 90 درصد کالاهای تولیدی بنگاه های اقتصادی کشور در داخل مصرف می شود. ما برای بازارهای داخلی کالا تولید می کنیم و مازاد آن را صادر می کنیم و با این شرایط معلوم است که با چه صنعتی در کشور طرف هستیم. ما تنها پیمانی منطقه ای که در چندساله اخیر عضو آن شدیم پیمان اقتصادی اوراسیا در سال 1398 بوده است و در این سال ها ما عضو هیچ پیمان منطقه ای یا جهانی دیگری نشده ایم. 

وی در ادامه موضوع خود درباره اهمیت سیاست خارجی در توسعه کشور گفت: همیشه نرخ ارز به تراز بازرگانی وابسته است و تراز بارگانی از سیاست خارجی و تعامل با جهان تبعیت می کند. وقتی این فاکتور درست کار نکند اصولا شما نمی توانید توسعه پیدا کنید، در نتیجه با یک اقتصاد بسته و درونگرا روبرو خواهید شد که می تواند فقط برای مصرف داخلی کار کند، لذا ما باید نحوه تعاملمان با دنیا را مشخص کنیم.

حقگو در خاتمه در پاسخ به سوال خبرنگار ایراسین در مورد دستاورها و چالش های صنعت فولاد گفت: صنعت فولاد از یک نظر باعث افتخار کشور است و صنعتی است که توانسته است علیرغم تمام مسائل مختلف از ابتدا زنجیره یعنی معدن تا انتهای زنجیره یعنی فولادهای آلیاژی، یک بقای صنعتی نسبی را شکل بدهد و این باعث افتخار است. تنها مشکلی که در این بخش وجود دارد توسعه حلقه پایین دستی است. حلقه پایین دست اعتقاد دارد این صنعت فولادی که از یارانه های انرژی و امکانات مختلف استفاده می کند و درآمد بسیار خوبی هم دارد، چرا حاضر نیست  به صنایع پایین دستی خود کمک کند تا آنها هم رشد کنند یا حتی حاضر نیست محصول خود را با قیمت پایین تری از قیمت جهانی به صنایع پایین دستی خود بدهند. متاسفانه اتفاقی هم که در بورس در حال رخ دادن است این روند را تشدید می کند. زیرا دولت به ارز فولادی ها بسیار نیاز دارد؛ فولادی ها به این سمت می روند که با همین کیفیت موجود هرچه بیشتر تولید کنند و این مانع از این می شود که بتوانند از لحاظ کیفی زنجیره را تکمیل کنند و اگر این گسست بین پایین دست و بالا دست ادامه پیدا کند نمی توان پیش بینی کرد چه اتفاقی رخ خواهد داد. برای همین در شورای رقابت همیشه بحث و گفتگو در این زمینه وجود دارد. بنابراین به اعتقاد من باید اولا زنجیره داخلی خود را از لحاظ کیفی تکمیل تر بکند و درگیر این غوغای صادرات نشود و دوم اینکه به توسعه صنایع پایین دستی خود کمک کند، زیرا زنجیره پایین دستی پتانسیل بالایی در ایجاد اشتغال و ارزش افزوده بالا دارد.