کاوه زرگران در گفتگو با ایراسین گفت: بخش کشاورزی در ایران به عنوان یکی از بخش‌های قابل اتکاء در رشد و رونق اقتصادی است و همانطور که آمارهای رسمی نشان می‌دهد این بخش به همراه صنایع وابسته خود توانسته در سنوات اخیر سهم بالایی در تولید ناخالص داخلی و همچنین صادرات غیرنفتی داشته باشد.

زرگران در ادامه افزود: به همین دلیل لازم است مسئولان و همچنین سیاست‌گذاران دقت نظر بالایی در این بخش داشته باشند و این پتانسیل و فرصت موجود را مدیریت کنند و با اینجاد بهره‌وری بالاتر و ایجاد ارزش افزوده در این بخش نه تنها درآمدهای ارزی بالا برای اقتصاد بلکه اشتغالزایی پایداری را به بازار کار ایران هدیه دهند.

دبیرکل سابق کانون صنایع غذایی معتقد است بی‌توجهی به صنایع مرتبط با بخش کشاورزی که می‌توانند ارزش افزوده به محصولات خام کشاورزی بدهند عاملی برای گسترش خام فروشی در این بخش است که با درنظر گرفتن محدودیت‌های منابع آبی درست مثل صادرات آب به کشورهای همسایه است، هرچند مدیریت و جلوگیری از ایجاد ضایعات بالا در خام فروشی محصولات غذایی سخت و بعضا دشوار است و شاهد مثال آن هم موضوع فساد برخی محصولات در سنوات اخیر است.

به گفته وی با درنظر گرفتن مشکلات صادرات محصولات تازه کشاورزی و همچنین کمبودها بهترین راهکار برای کشورمان این است که بتوانیم در بخش صنایع تبدیلی و صنایع غذایی سرمایه‌گذاری کرده و تسهیل سرمایه گذاری در این بخش ارزش افزوده بیشتری برای اقتصاد کشور به ارمغان آوریم بخصوص اینکه تمام کشورهای همسایه ایران متقاضی محصولات با کیفیت کشورمان هستند.

زرگران با اشاره به موضوع افزایش عملکرد در بسیاری از بخش‌های کشاورزی به خبرنگار ما گفت: خوشبختانه مسئولان مربوطه در سال‌های اخیر سیاست‌گذاری‌های مناسبی در افزایش عملکرد در واحد سطح داشته‌اند و با تغییر سیستم‌های سنتی به کشاورزی نوین اکنون شاهد افزایش تولید در بسیاری از محصولات هستیم که این اتفاق خود تاکیدی بر اهمیت توجه به بخش فرآوری و صنایع تبدیلی است.

عضو هیات نمایندگان  اتاق ایران درباره موضوع کم‌آبی و توسعه بخش کشاورزی تاکید کرد: کم‌آبی در ایران موضوعی غیرقابل انکار است اما نباید به این دلیل بخش کشاورزی و پتانسیل‌هایش را نادیده بگیریم یا اینکه تولید و صادرات محصولات را نادیده بگیریم به این دلیل که موضوع خام فروشی مخالف واقعیت منابع ابی ایران است درحالی که صادرات محصولات نهایی و فراوری شده نه تنها مخلص اجرای سیاست‌های مدیریت منابع آبی نیست بلکه منبعی قابل اعتماد برای اشتغال و ارز آوری است.

وی معتقد است اجرای سیاست‌های الگوی کشت مناسب و البته ایجاد صنایع تبدیلی و تکمیلی متناسب با عمده محصول مناطق بهترین راهکاری است که می‌توانیم از آن بهره مناسب استقادی و البته اجتماعی داشته باشیم نه اینکه مثلا در منطقه‌ای تولید انواع محصولات جالیزی بالایی داشته باشیم اما در استانی دیگر صنایع تبدیلی مرتبط با این محصولات را ایجاد کنیم؛ چون این شیوه غیراقتصادی است و هیچ ارزش افزوده‌ای برای کشورمان ندارد.

برای بازارهای هدف برنامه نداریم

زرگران با اشاره به بازارهای موجود تصریح کرد: هنوز ایران درباره افزایش سهم بازارهای صادراتی خود برنامه‌دقیقی ارایه نکرده درحالی که فرصت‌های بیشماری در اطراف ایران وجود دارد. به عنوان مثال هنوز هیچ برنامه یا سیاستی برای بازار 26 میلیارد دلاری روسیه ارایه نکردیم، درحالی که بارها این کشور اعلام آمادگی کرده برای خرید از ایران و درعین حال بازاری قابل توجه به نام اوراسیا در دسترس کشورمان قرار دارد و دقیقا مثل بازار روسیه توجه ویژه‌ای به آن نداشتیم .

وی اظهار کرد: توجه به این بازارها و البته پتانسیل‌های تک تک آنها برای استفاده از فرصت تهاتر کالایی می‌تواند رونق قابل توجهی به تجارت صنایع غذایی و بخش کشاورزی ببخشد باید در اولویت قرار داشته باشد و مسئولان بااستفاده از تخصص، دانش و تجارب بخش خصوصی موانع فعلی را برطرف کنند نه اینکه اجرای سیاست‌های مقطعی جریان فعالیت تجاری بخصوص در بخش کشاورزی و صنایع مرتبط که فسادپذیر است مختلف شود.

دبیرکل سابق کانون صنایع غذایی درباره پتانسیل‌های ویژه صنایع لبنی ایران نیز به خبرنگار ما گفت: درحوزه دام و دامپروری خوشبختانه فاصله کمی با استانداردهای جهانی داریم و فعالیت‌های مناسبی صورت گرفته بنابراین امکان سرمایه گذاری مناسب در بخش صنایع لبنی وجود دارد که می‌توانیم با استفاده از ظرفیت‌های فعلی زمینه توسعه صنعت و گسترش سرمایه‌گذاری را ایجاد کنیم.

زرگران در ادامه افزود: میزان صادرات محصولات لبنی ایران با درنظر گرفتن بازارهای همسایه هنوز متناسب با واقعیت پتانسیل‌های موجود نیست و می‌توانیم با برنامه‌ریزی زمینه گسترش حداقل سه برابری در این صنعت را مهیا کنیم. به عنوان مثال اکنون هدفگذاری صادرات یک میلیارد دلاری این صنعت را انجام داده‌ایم اما واقعیت امر اینجاست که اگر درست برنامه‌ریزی شود و سیاست‌های مقطعی نداشته باشیم تا 3 میلیارد دلار سالانه صادرات صنایع لبنی در کارنامه خود ثبت کنیم.

وی معتقد است حمایت از صادرات محصولات کشاورزی در شرایط فعلی که کشورمان درگیر جنگ اقتصادی است می‌تواند امتیازی برای کاهش سهم دلارهای نفتی در اقتصاد باشد و ارز حاصل از این فعالیت تجاری مثبت می‌تواند بخش عمده‌ای از عقب‌ماندگی بخش را جبران کند، اما متاسفانه برخی سیاست‌های مقطعی مثل تامین نیاز داخل و مدیریت قیمتی باعث شده تا صادرات محصولات کشاورزی و صنایع غذایی آنطور که شایسته کشورمان است، نباشد.

سرکوب قیمتی یعنی خاموشی چراغ تولید

این عضو هیات نمایندگان اتاق ایران با اشاره به موضوع تعیین قیمت‌های مصوب تاکید کرد: موضوع تعیین نرخ مصوب یکی از بزرگترین موانع در رشد صنایع مختلف از جمله صنایع غذایی و حتی بخش کشاورزی شده است به این دلیل که اصولا هزینه تولید برای تولیدکنندگان به دلیل شرایط مختلف متفاوت است و تولیدکنندگان در بخش‌های مختلف با افزودن سود قانونی اقدام به فروش کالا می‌کنند و نباید برای آنها قیمت تعیین کنیم.

زرگران تاکید کرد: امروز در بخش صنایع غذایی اغلب هزینه‌های تولید سیر صعودی داشته و شاید بتوان در مجموع اعلام کرد هزینه تولید در این بخش نسبت به سال گذشته 40 درصد افزایش داشته است خوب حالا سئوال اینجاست چطور می‌توانیم به تولید کننده اعلام کنیم شما نباید این افزایش هزینه تولید را در قیمت نهایی کالای خود لحاظ کنید.

وی به خبرنگار ما گفت: همانطور که قبلا اشاره شد امتیاز صادرات محصولات می‌تواند بخشی از زیان انباشته شده در صنایع مختلف را جبران کند اما وقتی صادرات را به بهانه تامین نیاز داخلی ممنوع اعلام می‌کنیم دقیقا مثل این است که تولیدکنندگان را کاملا هدفمند به سمت پرتگاه ورشکستگی هدایت کرده باشیم، چون نه اجازه فروش محصولات با قیمت منطقی دارند و نه اجازه صادرات که بتوانند هزینه‌هایشان را جبران کنند.

به گفته زرگران بهترین راهکار این است که با افزایش تسهیلات تولید اجازه دهیم تولیدکنندگان بیشتر تولید کنند تا علاوه بر تامین نیاز بازار داخلی بازارهای صادراتی خود را نیز مدیریت کنند نه اینکه شریان صادرات را به این بهانه که داخل ایران کالانیست مسدود کنیم، چون این شیوه حاصلی جز خاموشی چراغ تولید و افزایش بیکاری ندارد.

این عضو هیات نمایندگان اتاق درپایان تصریح کرد: ایجاد و تسهیل شرایط تولید در بخش‌های تولیدی متناسب با پتانسیل‌های موجود درکنار تسهیل صادرات و حتی ارایه مشوق‌های مناسب به صادرکنندگان فرصتی است که می‌تواند روند افزایش تولید و اشتغال پایدار را در اقتصاد کشورمان ایجاد کند و نکته قابل توجه اینجاست که صنایع غذایی و بطور کلی بخش کشاورزی در این معادله امتیازات ویژه‌ای دارد که باید از ان استفاده کنیم.