به گزارش ایراسین، باتری‌های خودروهای الکتریکی پس از استفاده باید به طور دقیق مدیریت شوند تا از مضر بودن آنها برای محیط زیست جلوگیری شود. یک راه برای حل این مشکل می‌تواند «بازیافت باتری» و «استفاده مجدد از باتری» است، اگر سلول‌های باتری به طور دقیق پردازش شوند. این پلت فرمی را باز می‌کند که در آن سازندگان خودرو و خودروهای برقی می‌توانند مواد معدنی ارزشمند و سایر مواد را از طریق یک فرآیند بازیافت باتری مؤثر استخراج کنند.

در نقطه‌ای که انتظار می‌رود وسایل نقلیه الکتریکی آینده‌ای سبز به ارمغان بیاورند، به همراه هزینه‌های مرتبط نیز باید توجه شود. هزینه‌های در نظر گرفته شده در اینجا نشان دهنده ضایعات خطرناک خودرو است که پس از استفاده کامل از یک باتری باقی می‌ماند. باتری‌های خودروهای الکتریکی پس از استفاده باید به طور دقیق مدیریت شوند تا از مضر بودن آنها برای محیط زیست جلوگیری شود

یک راه حل برای این مشکل می‌تواند «بازیافت باتری» و «استفاده مجدد از باتری» باشد، اگر سلول‌های باتری به طور دقیق پردازش شوند. این پلت فرمی را باز می‌کند که در آن سازندگان خودرو و خودروهای برقی می‌توانند مواد معدنی ارزشمند و سایر مواد را از طریق یک فرآیند بازیافت باتری مؤثر استخراج کنند.

طبق گزارش McKinsey، انتظار می‌رود که ضایعات تولید باتری تا سال ۲۰۳۰ از ۸۰۰ هزار تن عبور کند، در حالی که انتظار می‌رود ضایعات باتری پایان عمر تا سال ۲۰۳۰ از ۱۱۰۰ تن در سال عبور کند.

فرآیند بازیافت باتری

فرآیند بازیافت باتری لیتیومی از طریق روش‌های دقیق برای استخراج مواد گرانبها استفاده می‌شود. تخمین زده می‌شود که باتری لیتیوم یونی که در خودروهای برقی استفاده می‌شود حدود ۱۰ تا ۱۵ سال عمر می‌کند، با این حال، ممکن است از جنبه‌های مختلفی از جمله کیفیت باتری، استفاده از آن، مراقبت‌های ارائه شده به باتری و بسیاری موارد دیگر متفاوت باشد. با پیشرفت تکنولوژی، امیدی برای افزایش عمر مفید باتری لیتیومی وجود دارد.

پس از عمر باتری لیتیوم یونی، می‌توان آن را بازیافت کرد و مواد باقی مانده را استخراج کرد. در هند، شرکت‌هایی مانند Lohum، Tata Chemicals، Attero، Metastable، و چند شرکت دیگر تجارت خود را در بازیافت باتری‌های لیتیوم یونی ایجاد کرده اند.

بازیافت باتری‌ها معمولاً ابتدا با جمع‌آوری باتری‌های لیتیوم یون (LiB) مورد استفاده در خودروهای الکتریکی و پیش‌پردازش و جداسازی آن‌ها و سپس تخلیه LiB انجام می‌شود. مرحله بعدی تولید «توده سیاه» از طریق یک فرآیند مکانیکی یا حرارتی است که بیشتر برای بازیافت به شرکت‌های مربوطه ارسال می‌شود.

بازیافت باتری لیتیومی از طریق دو فرآیند اصلی پیرومتالورژی و هیدرومتالورژی انجام می‌شود.

پیرومتالورژی: روشی است که در آن سنگ معدن‌ها در حرارت و گرما قرار داده می‌شوند تا استخراج مواد معدنی صورت بگیرد. حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد مواد معدنی از باتری‌هایی مانند نیکل و کادمیوم استخراج می‌شوند، اگرچه لیتیوم و آلومینیوم را با نرخ بازیابی پایین پشت سر می‌گذارند.

هیدرومتالورژی: شرکت‌هایی که این فناوری را انتخاب کردند، از فرآیندی به نام « mechanical pre-treatment » برای استخراج توده سیاه استفاده می‌کنند. گام بعدی انجام لیچینگ در جایی است که از معرف‌ها و حلال‌ها استفاده می‌شود. علاوه بر این، رسوب فلز از طریق استخراج شیمیایی یا الکتریکی برای بازیابی مواد معدنی انجام می‌شود، جایی که میزان بازیابی آن به ۹۵ درصد می‌رسد.

چالش‌های متعدد رشد صنعت بازیافت باتری لیتیومی را محدود می‌کند. به گفته کارشناسان «کمبود زیرساخت‌ها و امکانات برای بازیافت کارآمد و مؤثر باتری‌های لیتیومی، به ویژه در کشورها و مناطق در حال توسعه وجود دارد. نرخ بازیافت باتری‌های لیتیوم یونی هنوز تک رقمی است و بیشتر باتری‌های در گردش قبل از مقررات مسئولیت تولیدکننده توسعه یافته، هنوز به محل‌های دفن زباله یا زباله‌سوزها ختم می‌شوند که چالش‌های بسیاری را در پی خواهد داشت.