به گزارش خبرنگار ایراسین، تولید فولاد سبز، که به عنوان یک راه‌حل پایدار برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در صنعت فولاد مطرح شده است، با چالش‌های متعددی مواجه است. هزینه‌های بالای هیدروژن و مشکلات زیرساختی از جمله موانع اصلی در این مسیر به شمار می‌روند. به گفته IDTechEx، تولید ۴۶ میلیون تن فولاد سبز تنها حدود ۲.۵ درصد از تولید سالانه فولاد جهانی را تشکیل می‌دهد و با وضعیت کنونی، کوره‌های بلند مبتنی بر زغال‌سنگ برای سال‌های زیادی همچنان فناوری غالب خواهند بود.

سیاست‌های حمایتی و رویکردهای متفاوت کشورها

سیاست‌های اروپایی، از جمله سیستم تجارت انتشار (ETS) و مکانیزم آینده‌ای برای تعدیل کربن مرزی (CBAM)، به تسریع ابتکارات فولاد سبز کمک می‌کنند. در ایالات متحده، مشوق‌های مالیاتی و کمک‌های مالی برای جذب هیدروژن و کربن ارائه می‌شود، هرچند که چشم‌انداز بلندمدت این فناوری هنوز نامشخص است. در چین، ظرفیت‌های هیدروژنی به سرعت در حال افزایش است، اما وابستگی به منابع فسیلی مانند گاز کک برای تولید آهن مستقیم احیا (DRI) همچنان ادامه دارد.

راهکارهای موجود برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای

تولیدکنندگان فولاد به استفاده از هیدروژن یا بیومس در کوره‌های بلند، بازیافت گازهای خروجی و استفاده گسترده از کوره‌های قوس الکتریکی روی می‌آورند. با این حال، این اقدامات به عنوان راه‌حل‌های بلندمدت در نظر گرفته نمی‌شوند و سرمایه‌گذاری‌ها در فناوری‌های نسل بعدی در حال افزایش است.

تقاضا برای فولاد سبز در صنعت خودروسازی

تقاضا برای فولاد سبز در بخش خودروسازی پیشتاز است، به ویژه با توجه به قوانین سخت‌گیرانه‌تر در مورد محتوای مواد اولیه بازیافتی و انتشار گازهای Scope 3. برآوردهای IDTechEx نشان می‌دهد که «فولاد سبز» تنها ۱۰۰ تا ۲۰۰ دلار به هزینه هر خودرو تولید شده اضافه می‌کند و این بخش می‌تواند این هزینه‌ها را پوشش دهد. در عوض، فرآیندها در زمینه ساخت و ساز و تجهیزات صنعتی و کشتی‌سازی به طور کندتری پیش می‌روند.

موانع اقتصادی و نیاز به حمایت‌های دولتی

IDTechEx به عنوان مانع اصلی، هزینه بالای هیدروژن سبز و عرضه محدود آن را معرفی می‌کند. در اروپا، قیمت‌های هیدروژن اغلب بیش از ۶ یورو در کیلوگرم است، که باعث تردید تولیدکنندگان در مورد سرمایه‌گذاری می‌شود. با این حال، شرکت‌های بزرگ فولاد میلیاردها دلار را برای توسعه فناوری‌های هیدروژنی اختصاص می‌دهند و پیش‌بینی می‌شود که تا اواسط دهه ۲۰۳۰، حدود ۱۰۰ میلیون تن ظرفیت تولیدی که آماده استفاده از هیدروژن باشد، اعلام خواهد شد.

آینده روشن یا تاریک؟

جایگزینی سوخت‌های فسیلی با هیدروژن سبز به ایجاد تقاضا برای آن بستگی دارد، زیرا خریداران تمایلی به پرداخت «پاداش‌های سبز» ندارند. مارک هاتچینسون، مدیرعامل Fortescue Energy، به چالش‌های موجود اشاره کرده و گفت که الکترولیزورها گران هستند و یارانه‌های دولتی برای کاهش این هزینه‌ها به اندازه‌ای که انتظار می‌رفت، مؤثر نبوده است. با این حال، او امیدوار است که تقاضا برای هیدروژن در سال‌های آینده با کاهش قیمت‌ها افزایش یابد.

باید یادآور شویم که آینده فولاد سبز به تعامل بین سیاست‌های دولتی، پیشرفت‌های فناوری و تقاضای بازار بستگی دارد. اگر این عوامل به درستی مدیریت شوند، می‌توان به یک تحول پایدار در صنعت فولاد امیدوار بود.